کد مطلب:280238 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:138
ترک خروج مگر با حکم فقیه جامع الشرائط
از جمله تكالیف انام در غیبت امام (علیه الصلوة و السلام) در كنج انزوا خزیدن، و انگشت تحسر و تحیر به دندان گزیدن، و شربت ترك خروج و جهاد را با اهل باطل مزیدن، و غصص و محن قصص و فتن ناملایمات و محذورات دینی و ایمانی را در خزینه ی سینه انباشتن، و دین و ایمان خود را از شیاطین انسی و جنی نگاهداشتن، و متوسل به خداوند قهار و رسول مختار و ائمه ی ابرار اطهار (علیهم صلوات الله الملك الجبار) شدن، و مانند پلاس و احلاس در خانه ی خود فرش بودن، و مسئلت ظهور آن حضرت را (عجل الله فرجه) نمودن، و مستعد سفر مرگ بودن است. و فی «الصحیفة الكاملة» عن ابی عبدالله (علیه السلام):
ما خرج و لا یخرج منا اهل البیت الی قیام قائمنا احد لیدفع ظلما و او ینعش حقا الا اصطلمته البلیة و كان قیامه زیادة فی مكروهنا و شیعتنا...
اگرچه ظاهرا از كلمه ی «منا اهل البیت» مستفاد می شود كه امام یا اولاد امام (علیهم السلام) هرگاه بخواهد خروج كند و احقاق حق یا ابطال باطلی نماید،منكوب و مخذول و مبتلا خواهد شد. و تا ظهور دولت حقه، اهل حق مغمور و مستور خواهند بود، و تا خروج و ظهور حضرت بقیة الله فی الارضین و السموات صاحب العصر و الزمان (ارواح العالمین فداه) دولت به دست اهل باطل و كفر
[ صفحه 278]
خواهد بود، چنانكه در احادیث عدیده رسیده ولكن به حسب تأویل و تفسیر بعض آیات و احادیث كه از اهل بیت معصومین (سلام الله علیهم اجمعین) رسیده، چنانكه فرموده اند:
السلمان منا اهل البیت.
می توان موالیان و شیعیان اهل بیت (علیهم السلام) را هم از اهل بیت محسوب نمود، علماء و فقهاء كه نواب امام (علیه الصلوة و السلام) هستند كه جای خود دارند. چنانچه در این ازمنه كه حضرت حجت (عجل الله فرجه) غیبت كبری فرموده اند، اگر احدی از شیعیان اعم از علماء و فقهاء و حكماء و عرفاء و امراء و اعیان واشراف و رعایا و برایا و غیر هم بخواهد خروج كند، و امر به معروف و نهی از منكر نماید، و مذهب جعفری و ملت وآئین و احكام شیعه ی اثنی عشریه را رواج دهد بر سایر ملل و ادیان، حتی بر اهل تسنن و غیرها، صحیح نیست. و بنابر این حدیث شریف و سایر احادیث متظافره، منكوب و مخذول و مقهور خواهد شد، بلكه جان او به معرض تلف است. پس در این صورت سكوت و تقیه در این ازمنه واجب است. عالم عامل مرحوم حجت الاسلام و كهف الانام حاجی اشرفی (رضوان الله تعالی علیه) در بعض تدوینات خود می فرماید، ما هذا لفظه:
ممكن است تاویله آیه ی مباركه ی:
انما یرید الله لیذهب عنكم الرجس اهل البیت و یطهركم تطهیرا.
در باطن باطن و داخل كردن جمیع اهل ایمان در آن بیت نبوت، و حصول طهارت تامه و قابلیت بقاء ابدی از بركت توسل ایشان (سلام الله علیهم)...
و عین كلام ایشان را (برد الله مضجعه) ذكر كردم، به جهت تایید این كه گفتم دوستان و شیعیان اهل بیت را (سلام الله علیهم اجمعین) می توان در جزو اهل بیت محسوب نمود، كه مبادا بعضی از متقشرین استبعاد نمایند. پس در این
[ صفحه 279]
عصر و زمان كه دولت به اهل كفر و ضلال و غیره است، صحیح نیست احدی از علماء و فقهاء و حكماء و عرفاء و امراء و امناء و غیرهم به جهت امر به معروف یا نهی از منكرات خروج نمایند، یا جنگ و جدالی كنند، الا در بعض موارد كه جهاد عمومی واجب خواهد شد و حكم آن بسته به فتوا و حكم مجتهد جامع الشرائط است، چنان كه در «كتاب جهاد» از كتب فقیه مفصلا مسطور است. پس موالیان و دوستان حقه ی اثنی عشریه باید بنا به فرمایش امام (علیه السلام)، مانند پلاس در خانه های خود پهن شده، و صبر و شكیبائی را اختیار نموده. و از درگاه حضرت احدیت (عز سبحانه و بهر برهانه) استدعای تعجیل در ظهور و فرج حضرت حجت (ارواح العالمین فداه) نمایند، و مداومت به بعض دعواتی كه وارد شده در غیبت آن حضرت (ارواحنا فداه) قرائت شود بنمایند، و دین و ایمان خود را حفظ كنند كه شیاطین انسی و جنی از آنها نربایند.
از حال خود آگه نیم، لیك آنقدر دانم كه تو
هرگه به خاطر بگذری اشكم ز دامان بگذرد
[ صفحه 280]
ما خرج و لا یخرج منا اهل البیت الی قیام قائمنا احد لیدفع ظلما و او ینعش حقا الا اصطلمته البلیة و كان قیامه زیادة فی مكروهنا و شیعتنا...
اگرچه ظاهرا از كلمه ی «منا اهل البیت» مستفاد می شود كه امام یا اولاد امام (علیهم السلام) هرگاه بخواهد خروج كند و احقاق حق یا ابطال باطلی نماید،منكوب و مخذول و مبتلا خواهد شد. و تا ظهور دولت حقه، اهل حق مغمور و مستور خواهند بود، و تا خروج و ظهور حضرت بقیة الله فی الارضین و السموات صاحب العصر و الزمان (ارواح العالمین فداه) دولت به دست اهل باطل و كفر
[ صفحه 278]
خواهد بود، چنانكه در احادیث عدیده رسیده ولكن به حسب تأویل و تفسیر بعض آیات و احادیث كه از اهل بیت معصومین (سلام الله علیهم اجمعین) رسیده، چنانكه فرموده اند:
السلمان منا اهل البیت.
می توان موالیان و شیعیان اهل بیت (علیهم السلام) را هم از اهل بیت محسوب نمود، علماء و فقهاء كه نواب امام (علیه الصلوة و السلام) هستند كه جای خود دارند. چنانچه در این ازمنه كه حضرت حجت (عجل الله فرجه) غیبت كبری فرموده اند، اگر احدی از شیعیان اعم از علماء و فقهاء و حكماء و عرفاء و امراء و اعیان واشراف و رعایا و برایا و غیر هم بخواهد خروج كند، و امر به معروف و نهی از منكر نماید، و مذهب جعفری و ملت وآئین و احكام شیعه ی اثنی عشریه را رواج دهد بر سایر ملل و ادیان، حتی بر اهل تسنن و غیرها، صحیح نیست. و بنابر این حدیث شریف و سایر احادیث متظافره، منكوب و مخذول و مقهور خواهد شد، بلكه جان او به معرض تلف است. پس در این صورت سكوت و تقیه در این ازمنه واجب است. عالم عامل مرحوم حجت الاسلام و كهف الانام حاجی اشرفی (رضوان الله تعالی علیه) در بعض تدوینات خود می فرماید، ما هذا لفظه:
ممكن است تاویله آیه ی مباركه ی:
انما یرید الله لیذهب عنكم الرجس اهل البیت و یطهركم تطهیرا.
در باطن باطن و داخل كردن جمیع اهل ایمان در آن بیت نبوت، و حصول طهارت تامه و قابلیت بقاء ابدی از بركت توسل ایشان (سلام الله علیهم)...
و عین كلام ایشان را (برد الله مضجعه) ذكر كردم، به جهت تایید این كه گفتم دوستان و شیعیان اهل بیت را (سلام الله علیهم اجمعین) می توان در جزو اهل بیت محسوب نمود، كه مبادا بعضی از متقشرین استبعاد نمایند. پس در این
[ صفحه 279]
عصر و زمان كه دولت به اهل كفر و ضلال و غیره است، صحیح نیست احدی از علماء و فقهاء و حكماء و عرفاء و امراء و امناء و غیرهم به جهت امر به معروف یا نهی از منكرات خروج نمایند، یا جنگ و جدالی كنند، الا در بعض موارد كه جهاد عمومی واجب خواهد شد و حكم آن بسته به فتوا و حكم مجتهد جامع الشرائط است، چنان كه در «كتاب جهاد» از كتب فقیه مفصلا مسطور است. پس موالیان و دوستان حقه ی اثنی عشریه باید بنا به فرمایش امام (علیه السلام)، مانند پلاس در خانه های خود پهن شده، و صبر و شكیبائی را اختیار نموده. و از درگاه حضرت احدیت (عز سبحانه و بهر برهانه) استدعای تعجیل در ظهور و فرج حضرت حجت (ارواح العالمین فداه) نمایند، و مداومت به بعض دعواتی كه وارد شده در غیبت آن حضرت (ارواحنا فداه) قرائت شود بنمایند، و دین و ایمان خود را حفظ كنند كه شیاطین انسی و جنی از آنها نربایند.
از حال خود آگه نیم، لیك آنقدر دانم كه تو
هرگه به خاطر بگذری اشكم ز دامان بگذرد
[ صفحه 280]